تحلیل سبک شناسی آوایی و ترکیبی سورة مبارکة قمر

سبک­شناسی یکی از شیوه­های تحلیل فنی و ساختاری متون ادبی است که در میان پژوهش­های مربوط به زبانشناسی جایگاه والایی را به خود اختصاص داده است. امروزه سهم عمده­ای از مطالعات و تحقیقات حوزه زبانشناسی به سبک­شناسی اختصاص یافته است. این پدیدة ادبی و شیوه تحلیلی که در زبان عربی با عنوان «الاسلوبیّة» شناخته می­شود، در پی بررسی تفاوت­های موجود میان انواع متون است. بدون تردید قرآن کریم به عنوان نمونه­ای بی­نظیر از متون فاخر ادب عربی، چشم­انداز وسیعی از زیبایی­های کلامی را فراروی مخاطبان قرار می­دهد که این معنا از شیوه­های متنوعی که خداوند به منظور تاثیر بر مخاطب به کارگرفته، تجلی می­یابد. سورة مبارکة قمر یکی از مظاهر بارز هنری و جلوه­گاه زیباشناسی قرآن کریم است. پژوهش حاضر بر آن است تا با شیوه توصیفی-تحلیلی و با استفاده از معیارهای سبک­شناسی جدید گوشه­ای از زیبایی این کتاب سترگ را در دو سطح آوایی و ترکیبی بررسی نماید. نتایج به دست آمده نشان می­­دهد عناصری که موسیقی درونی و بیرونی آیات این سوره را تامین می­کند، از بسآمد بسیار بالایی برخوردار است. هم­چنانکه ساختار منسجم موسیقایی همه­جانبه­ای اعم از نوع حروف و کلمات به کار رفته در هر آیه، چینش حروف و کلمات، قافیه و نظام فواصل آیات و هماهنگی بین واج­ها، صامت­ها، مصوّت­های کوتاه و بلند، به گونه­ای است که موسیقی حاصل از صفات حروف و پیوند منسجم آنها بر اساس مفهوم و معنای آیات به تصویر درآمده است.